Πριν από 9 χρόνια ….. και λίγες μέρες !

Για να σας φτιάξω λίγο την διάθεση, μιας και σας στεναχώρησα στην προηγούμενη ανάρτηση, είπα να σας διηγηθώ την ιστορία γέννησης του γιου μας.

Δεν ξέρω για εσάς, εγώ είμαι πολύ ψύχραιμος άνθρωπος, σε σημείο αναισθησίας πολλές φορές. Λίγο η αναισθησία μου λοιπόν, λίγο το ότι είχα πολύ καλή εγκυμοσύνη, με ζαλάδες και εμετούς που εξαφανίστηκαν τον 5^ο μήνα, λίγο το ότι δεν είχα πάρει πολλά κιλά (9 σε όλη την εγκυμοσύνη), εγώ ήμουν σαν να μην ήμουν έγκυος.

Την ημέρα λοιπόν που είχα ΠΗΤ, στις 12 Ιανουαρίου 2004 και ημέρα Δευτέρα, πήγα στον γιατρό μου, ο οποίος με εξέτασε και μου είπε να έχω το νου μου γιατί από στιγμή σε στιγμή μπορεί να ξεκινήσει ο τοκετός (χα χα χα).

Πέρασε λοιπόν η 12^η Ιανουαρίου, πέρασε και η 13^η και η 14^η πέρασε τέλος πάντων ολόκληρη εβδομάδα και φτάσαμε στις 19 Ιανουαρίου. Ξαναπήγα στον γιατρό, με ξαναείδε, μου είπε να περπατάω, (πόσο ακόμα να περπατήσω; Όλο έξω ήμουν και περπατούσα!), να κάνω sex (ασχολίαστο!!!), να φάω και κανένα καυτερό μπας και γεννήσω! (χα χα χα). Επίσης μου είπε αν μέχρι τις 22 του μήνα δεν έχω γεννήσει, να πάω στο νοσοκομείο (Αρεταίειο) για να μου κάνει κάποιες εξετάσεις.

Πήγα λοιπόν κι εγώ κιουρία, με την αδερφή μου και δεν είχα μαζί μου τίποτα, γιατί νόμιζα πως θα έκανα τις εξετάσεις και θα φεύγαμε ! Τόσο αναίσθητη η δικιά σου, που είχα πάρει 10 μέρες από τον 10^ο μήνα και νόμιζα πως θα με αφήσουν να φύγω σαν να μην συμβαίνει τίποτα !!!!

Ακούμε λοιπόν την καρδούλα του μωρού μου, μου έκαναν και μια εξέταση αίματος (δεν θυμάμαι τι ήταν) και υπέρηχο που είδαν πως το αμνιακό υγρό είναι μειωμένο.

-          «Ε», μου λέει ο γιατρός, «μιας που ήρθες, δεν κάθεσαι;»

-          «Παρακαλώ;» Λέω εγώ. «Τι εννοείτε να κάτσω; Εγώ δεν ήρθα για να κάτσω, εγώ ήρθα να κάνω μια εξέταση και να φύγω!».

-          «Που να πας κοπέλα μου, έχεις περάσει την ΠΗΤ κατά 10 μέρες. Πρέπει να γεννήσεις!».

-          «Ε, αφήστε με να πάω σπίτι μου και ….. κάποια στιγμή θα γεννήσω, σας το υπόσχομαι! Τι φοβόσαστε, μην το χωνέψω;;»

-          «Μαρία, σοβαρέψου, πρέπει να γεννήσεις».

-          «Να φύγω και να έρθω αύριο; Έχει φτιάξει και η μαμά μου το αγαπημένο μου παστίτσιο....»

-          «ΜΑΡΙΑ!»

-          «Μα αφού αισθάνομαι καλά, γιατί να κάτσω;»

-          «ΜΑΡΙΑ!!!!»

Μου έκαναν λοιπόν εισαγωγή (πάει το παστίτσιο όπως καταλάβατε...) και μου είπαν πως θα μου βάλουν ορό ωκυτοκίνης για να ξεκινήσει ο τοκετός. Ναι, το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε; Πέντε ώρες με είχαν στον ορό και τίποτα δεν έγινε. Όχι πόνο δεν ένιωσα, όχι τοκετός δεν ξεκίνησε, με πήρε και ο ύπνος! Έρχονταν οι γιατροί και οι μαίες και ρωτούσαν:

-          Μαρία πονάς;

-          Εεεε όχι

-          Καθόλου;

-          Καθόλου!

-          Τίποτα;

-          Τίποτα!

Μετά από τις πέντε ώρες, είδαν και αποείδαν οι άνθρωποι, με έστειλαν στο δωμάτιο και μου είπαν πως …. θα έχω την τιμή να διανυκτερεύσω στο νοσοκομείο, γιατί μερικές φορές η υπόφυση και οι ορμόνες ξεκινάνε την λειτουργία τους το βράδυ, οπότε ας μείνω μέσα για καλό και για κακό.

Τι να έκανα; Πήγα στο κρεβάτι μου. Οι κοπέλες στα διπλανά κρεβάτια και δωμάτια είχαν γεννήσει, είχαν τα μωρά τους κι εγώ έκοβα βόλτες στους διαδρόμους με την κοιλιά μου! 

Ξημέρωσε ο καλός Θεός την μέρα, και ήρθε στο δωμάτιο ο γιατρός μου και  μου είπε:

-          Μαράκι, θα σε βάλουμε πάλι στον ορό για λίγες ώρες και αν δεν γίνει τίποτα, θα κάνουμε καισαρική, ναι;

-          Ε, τώρα αν σας πω όχι, θα έχει σημασία;

-          Όχι!

-          Ε, τότε να κάνουμε ότι πείτε εσείς!

Να περιμένουμε την μαμά μου και τον άντρα μου;

-          Ε, άντε να τους περιμένουμε!
-     Φαντάζομαι πως δεν πρέπει να φάω τίποτα ε; Πείνασα....
-      ......

Ήρθαν λοιπόν η μαμά μου, η αδερφή μου και ο άντρας μου, με φίλησαν και πήγα στην αίθουσα για τις ωδίνες (τώρα που ξαναθυμάμαι, μου έδωσαν να φορέσω το καταπληκτικό νεκλιζέ στο πρασινάκι του χειρουργείου, το οποίο ήταν και κοντό - κοντό και ΜΕ ΑΥΤΟ να πάω ΑΠΟ ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ στην αίθουσα για τις ωδίνες, ΔΙΑΣΧΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΔΙΑΔΡΟΜΟ!!!! Όποιος με είδε, νομίζω πως δεν θα το ξεχάσει ποτέ! Μια μπάλα με πόδια και ρόμπα χειρουργείου ΚΟΝΤΗ περπατούσε στους διαδρόμους του Αρεταίειου !!!!).

Με έβαλαν στον ορό και άρχισαν πάλι να ρωτάνε:

-          Μαρία πονάς;

-          Εεεε όχι

-          Καθόλου;

-          Καθόλου

-          Τίποτα;

-          Τίποτα!

-          Μαρια….

-          Μμμμμμ

-          Κοιμάσαι;;;;;; !!!!!!!!!!!!!!!!

-          Μμμμμμ όχι, έκλεισα λίγο τα μάτια μου…..μμμμ χρρρρρρρρρρρρ......ζζζζζζζ.....

 Έβγαινε έξω ο γιατρός να ενημερώσει τους δικούς μου και τους έλεγε:

-          Αααα μια χαρά είναι η Μαρία, δεν πονάει καθόλου !!!

            και ρωτούσε η φουκαριάρα η μάνα μου

-          Εεεε συγνώμη, γιατρέ, δεν πρέπει να πονάει;

Κι έτσι, μετά από 5-6 ώρες, ήρθε ο γιατρός για μια ακόμα φορά, με ξύπνησε (!!!) και μου είπε!

-          Μαράκι, πάμε για καισαρική!

-          Ε, να πάμε!

-          Θα κάνουμε επισκληρίδιο, όχι ολική αναισθησία, ναι;

-          Ναι, ναι!

Ήρθε λοιπόν ο αναισθησιολόγος και αφού τα κατάφερε να μου διπλώσει το σώμα σαν γαρίδα (που την έβαλα την κοιλιά και το μωρό εκείνη την στιγμή, ακόμα απορώ!!!), με πήγαν στο χειρουργείο. Μου πέρασαν το φάρμακο για την αναισθησία και άρχισαν τα τεστ.

Τσιμπούσαν με μια βελόνα τα δάχτυλα και την κοιλιά για να δουν αν με έχει πιάσει.

-          Μαρία, το νιώθεις αυτό;

-          Ναι!

-          Αυτό;

-          Ναι!

-          Λίγο ή πολύ;

-          Κανονικά!
-     Τώρα;
-     Πονάω !

Μετά από λίγο, ξανά:

-          Αυτό το νιώθεις;

-          Ναι!

-          Από το 1 ως το 10 πόσο το νιώθεις;

-          10!
-     Τώρα;
-     Και τώρα! 

Κάπου εκεί, άρχισα να ανησυχώ λιγάκι γιατί, φυσιολογικά να γεννήσω δεεεεεν, η επισκληρίδιος δεν με έπιανε, πως θα το έβγαζα τελικά αυτό το παιδί; Μόνο ο Δίας έβγαλε την Αθηνά από το κεφάλι, αλλά αυτός ήταν και ολόκληρος θεός! Εγώ μια κοινή θνητή τι θα έκανα; Αν δεν με έπιανε ούτε η ολική;

Τελικά μετά την δεύτερη δόση που  με έπιασε (εμ είπαμε αναίσθητη - αναίσθητη αλλά έχω την υποψία πως αυτή η δόση ήταν για αγριογούρουνο) ξεκίνησε η διαδικασία. Μετά από λίγα λεπτά, αφού ένιωθα χέρια να μου πασπατεύουν την κοιλιά, άκουγα μουσική (δεν θυμάμαι τι....) και ο αναισθησιολόγος μου χάϊδευε τα μαλλιά (τι καλός άνθρωπος, καλή του ώρα....) άκουσα τον γιατρό μου να λέει στον βοηθό του:

-          Εγώ θα το σπρώξω, κι εσύ θα το πιάσεις…

           ΠΙΑΣΕ ΤΟ! ΤΩΡΑ ΓΡΗΓΟΡΑ!

Εγώ:

-Πιάστε το βρε παιδιά, μην μας πέσει στα πλακάκια…..

- ΟΥΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!

Και κάπως έτσι, στις 23 Γενάρη 2004, ήρθε στον κόσμο ο γιος μας. Μου τον έδωσαν για λίγο αγκαλιά και μόλις τον κράτησα είδα τα πιο όμορφα μάτια του κόσμου να με κοιτάζουν.  

      Και φυσικά ήταν

το πιο όμορφο μωρό του μαιευτηρίου!

Να τα εκατοστίσεις αγοράκι μου!

Η μαμά σου

  

ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ....

Την εβδομάδα που μας πέρασε, ένιωθα πολύ άσχημα. Από παντού μαθαίναμε άσχημες ειδήσεις. Όχι για δικά μας, κοντινά πρόσωπα, αλλά όταν πρόκειται για παιδιά, δεν έχει σημασία αν είναι δικό σου.  Μέσα σε δυο μέρες συνέβη το περιστατικό με το μωράκι στη Λέρο, μια γυναίκα χτύπησε το μωρό της με λοστό στο κεφάλι, μια άλλη παράτησε τα δίδυμα παιδιά της σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο, ένα κοριτσάκι 10 χρονών το χτύπησε λεωφορείο.

Που να μείνει μετά μυαλό για blog. Οι σκέψεις εκεί, κολλημένες, να προσπαθείς να σκεφτείς κάτι άλλο, να αλλάξεις διάθεση και να μην μπορείς. Να σκέφτεσαι και να ξανασκέφτεσαι, πως μπορεί να συμβαίνουν όλα αυτά.  Πως αφήνει ο Θεός να συμβαίνουν τόσο άσχημα πράγματα σε παιδιά. Και πως ένιωσαν αυτά τα παιδάκια εκείνες τις στιγμές. Που πονούσαν, που πεινούσαν, που κρύωναν, που δεν ήξεραν τι τους συμβαίνει και για ποιο λόγο. Δεν εξετάζω, ούτε δικάζω. Δεν μπορώ να ξέρω ποιος έφταιγε, δεν ήμουν μπροστά, δεν είδα.  

Γενικά, είμαι ψύχραιμος άνθρωπος και μπορώ να πω εξοικειωμένη με την ιδέα του θανάτου. Όταν όμως έχει προηγηθεί μια φυσιολογική ζωή. Χωρίς υπερβολές και ακρότητες. Μια απλή, φυσιολογική ζωή. Με παιδική ηλικία, εφηβεία,  ενηλικίωση και …. γεράματα.  Δεν μπορείς έτσι ξαφνικά να κόβεις το νήμα της ζωής ενός βρέφους ή ενός παιδιού.

Τα μωρά και τα παιδιά, πρέπει να είναι χαρούμενα, υγιή και ασφαλή. Πρέπει να έχουν φαγητό, σπίτι, παιχνίδια και αγκαλιές. Πρέπει να γελάνε, να παίζουν και να τρέχουν. Να σβήνουν κεράκια στα γενέθλιά τους, να φτιάχνουν πύργους στην άμμο το καλοκαίρι και χιονάνθρωπους τον χειμώνα. Να τους κρατάμε το χεράκι όταν περπατάμε μαζί και να τους δίνουμε ένα φιλί για καληνύχτα. Πρέπει να τους διαβάζουμε παραμύθια. Να πηγαίνουν σχολείο και να κάνουν φίλους.

Θα μου πείτε, τόσα γίνονται καθημερινά σε ολόκληρο τον κόσμο, τώρα σε πείραξε; Όχι, όλα με έχουν συνταράξει. Οτιδήποτε έχουμε μάθει πως έχει συμβεί σε παιδί. Απλά αυτά, είναι πολύ πρόσφατα, έγιναν όλα μαζί και όλα στην Ελλάδα.

Σας στεναχώρησα και δεν το ήθελα, αλήθεια σας λέω. Όμως πραγματικά θα ήθελα να ξυπνούσα σήμερα το πρωί και τίποτα από αυτά να μην ήταν αλήθεια…. 

Θα ήθελα όλα τα μωρά, να ήταν κάπως έτσι: 

 Η χελιδονοφωλιά αυτή ήταν χτισμένη στην σκεπή μιας καφετέριας στην Εθνκή Οδό προς Βόλο. Η μαμά χελιδόνα ερχόταν κάθε 2-3 λεπτά και τάιζε τα μωρά της στο στόμα. Καθόμασταν και τα κοιτούσαμε πολύ ώρα. Δεν είναι απίστευτα;;;;

ΤΑ ΧΑΜΕΝΑ ΜΟΛΥΒΙΑ !

Η ώρα ήταν περίπου 6.00 το απόγευμα.  Η μικρή Αθηνά περπατούσε στο πεζοδρόμιο κρατώντας σφιχτά το χέρι της μαμάς της. Οι δυο τους είχαν συναντηθεί λίγα λεπτά πριν, όταν η κυρία Μαρία πήγε στο φροντιστήριο ξένων γλωσσών για να πάρει την κόρη της, που είχε σχολάσει. Είχαν πολλά να πουν η μια στην άλλη, για το πως πέρασαν την μέρα τους και τι είχαν να κάνουν το απόγευμα στο σπίτι.

Όπως περπατούσαν πιασμένες χέρι – χέρι, πέρασαν έξω από το βιβλιοπωλείο της γειτονιάς. Πάντα στεκόντουσταν και χάζευαν αυτή την βιτρίνα. Η μαμά κοιτούσε τα βιβλία για μεγάλους και τα παραμύθια και ρωτούσε την κόρη της αν θα της άρεσε να διαβάσουν κάποια από αυτά μαζί. Η Αθηνά πάλι, κοιτούσε τα παραμύθια, τα τετράδια με τα χρωματιστά εξώφυλλα και τα παιχνίδια. Μα αυτά που την μάγευαν στην κυριολεξία ήταν τα μολύβια! Δεκάδες μολύβια σε όλα τα ράφια, άλλα μέσα σε χάρτινα κουτιά ή σε μεταλλικές μολυβοθήκες, άλλα ανάμεσα σε σελίδες τετραδίων και άλλα αφημένα επίτηδες δίπλα στα υπόλοιπα αντικείμενα της βιτρίνας. Τόσα πολλά μολύβια δεν είχε ξαναδεί πουθενά αλλού η Αθηνά. Άλλα είχαν στο ξύλινο κορμί τους σχεδιασμένες καρδούλες, γεωμετρικά σχέδια ή ήρωες από παραμύθια και άλλα ήταν μονόχρωμα. Κάποια είχαν στο κεφαλάκι τους μια μικροσκοπική γόμα, κάποια άλλα μια τοσοδούτσικη σφραγίδα ή ένα απίστευτα μικρό καθρεφτάκι.

Η Αθηνά τράβηξε απαλά το μανίκι της μαμάς της και είπε: «Μαμά, θα μου αγοράσεις ένα καινούργιο μολύβι;».  Η μαμά έγνεψε «ναι» και μπήκαν στο βιβλιοπωλείο. Το κοριτσάκι έτρεξε κατευθείαν εκεί που ήταν τα μολύβια. Τα κοιτούσε, τα κοιτούσε και δεν ήξερε ποιο να διαλέξει! Ήταν όλα τόσο όμορφα! Και εκεί που κοίταζε, της φάνηκε πως ένα μολύβι στο τελευταίο κουτί, άρχισε να κουνιέται πέρα – δώθε και μια μικρή φωνούλα ακούστηκε: «Εεεεεε εδώ, εμένα να πάρεις κοριτσάκι. Είμαι τόσο καιρό σε αυτό το ράφι….. Βαρέθηκα!!!! Πάρε με μαζί σου σε παρακαλώ….».

Η Αθηνά στην αρχή ξαφνιάστηκε! «Μιλάνε τα μολύβια;;;;» σκέφτηκε…. Μετά, το έπιασε στα χέρια της. Κοίταξε γύρω της και όταν σιγουρεύτηκε πως δεν την έβλεπε κανείς, το ρώτησε: "Εσύ μου μίλησες πριν;;;". Το μολύβι φυσικά δεν απάντησε, γιατί τα μολύβια δεν μιλούν. Στεκόταν εκεί, στα χέρια της, ξύλινο, αμίλητο και ακούνητο.... Το εξέτασε προσεκτικά….. Ήταν μωβ και είχε πάνω του σχεδιασμένα αστέρια από χρυσόσκονη. «Αυτό» έδειξε στην μαμά της και την κοίταξε στα μάτια. «Εντάξει λοιπόν» είπε η μαμά και αφού πλήρωσαν και πήραν το μολύβι, βγήκαν από το κατάστημα….

Όταν πήγαν σπίτι, το πρώτο πράγμα που έκανε η Αθηνά, ήταν να βάλει το καινούργιο της μολύβι στην κασετίνα της. Θα το έδειχνε την επόμενη μέρα σε όλες τις φίλες της. Στην καλύτερή της φίλη την Ζένια μάλιστα, θα το έδινε για να γράψει κι εκείνη με αυτό! «Αθηνά» είπε η μαμά «σε παρακαλώ να προσέχεις το καινούργιο σου μολύβι. Καθημερινά χάνεις από ένα. Αν το χάσεις και αυτό δεν θα σου πάρω άλλο.». «Μα σου έχω πει πως δεν φταίω εγώ για τα μολύβια που χάνονται. Μάλλον κάποιος μου τα παίρνει. Εγώ όταν χτυπήσει το κουδούνι για διάλειμμα, αφήνω το μολύβι μου πάντα πάνω στο θρανίο μου και όταν επιστρέφω έχει εξαφανιστεί. Δεν ξέρω τι γίνεται…..» απάντησε η Αθηνά παραπονιάρικα…..

Την επόμενη μέρα, όπως κάθε πρωί η Αθηνά πήγε στο σχολείο. Όταν χτύπησε το κουδούνι και μπήκαν στην αίθουσα, η δασκάλα ζήτησε από τα παιδιά να γράψουν την ορθογραφία τους. Η ηρωίδα μας φυσικά την έγραψε με το καινούργιο της μολύβι, όπως και όλες τις ασκήσεις που τους υπαγόρευσε η κυρία Εύα. Στο διάλειμμα, άφησε το μολύβι στο θρανίο της δίπλα στο τετράδιο της «Γλώσσας» και βγήκε έξω. Έφαγε το νόστιμο κολατσιό που είχε βάλει η μαμά της στην τσάντα της και έπαιξε με τις φίλες της. Ούτε στιγμή δεν σκέφτηκε το μολύβι της…… Το κουδούνι ξαναχτύπησε και τα παιδιά μπήκαν στις αίθουσες…. Έτσι και η Αθηνά…. Κάθισε στην θέση της και …….

«ΚΥΡΙΑΑΑΑ! Κάποιος μου πήρε το μολύβι μου, το καινούργιο μου μολύβι !!!!!!».

-          Αθηνά μήπως το έχεις βάλει στην κασετίνα σου;

-          Όχι κυρία, το είχα αφήσει πάνω στο θρανίο, το θυμάμαι καλά.

-          Μήπως κύλισε και έπεσε στο πάτωμα;

-          Όχι, δεν είναι πουθενά….. αχ τι θα κάνω; Η μαμά μου, μου είπε πως δεν θα μου αγοράσει άλλο, αν το χάσω κι αυτό….

-        «Και το δικό μου μολύβι λείπει», ακούστηκε μια φωνούλα στο πίσω μέρος της αίθουσας, από τον Γιώργο.

-          «Και το δικό μου» είπε η Μαίρη

-          «Και το δικό μου χάθηκε χθες» είπε η Ελένη……

«Μα τι γίνονται όλα αυτά τα μολύβια, που πηγαίνουν; Πως χάνονται;. Αφού στο διάλειμμα δεν μένει κανένα παιδί μέσα....» σκέφτηκε η δασκάλα, μα για λίγα δευτερόλεπτα μόνο και μετά αφοσιώθηκε στο μάθημά της.....

Το μεσημέρι η Αθηνά γύρισε στο σπίτι μουτρωμένη. Η μαμά της την ρώτησε τι έχει και εκείνη φυσικά της εξήγησε για το ωραίο μολύβι της που είχε χαθεί. Τότε η μαμά είπε: "Αθηνά, γιατί δεν προσέχεις τα πράγματά σου; Δεν γίνεται να αγοράζουμε κάθε μέρα καινούργιο μολύβι και κάθε μέρα να το χάνεις. Σου είπα χθες πως αν το χάσεις και αυτό, δεν θα σου αγοράσω άλλο. Επειδή όμως δεν γίνεται να πας στο σχολείο χωρίς μολύβι, θα σου δώσω να χρησιμοποιήσεις αυτό" είπε η μαμά και έδωσε στην Αθηνά ένα μολύβι που ήταν ..... μαύρο! Ναι καλά διαβάσατε! Μαύρο....... Ούτε ένα σχεδιάκι δεν είχε πάνω, ούτε μια γραμμούλα, ούτε ...... τίποτα! "Τι να το κάνω τούτο το μολύβι; Καθόλου δεν μου αρέσει..... Αχ θέλω πίσω το ωραίο μου μολυβάκι" σκέφτηκε η Αθηνά..... Δεν μπορούσε όμως να κάνει διαφορετικά..... Έβαλε το μαύρο μολύβι μέσα στην κασετίνα της....

Την επόμενη μέρα, την ώρα γυμναστικής η γυμνάστρια τους έδωσε μια μπάλα για να παίξουν "Μήλα". Τι πλάκα που έχει αυτό το παιχνίδι..... Κάποια στιγμή, η μπάλα έφυγε από τα χέρια της Αθηνάς και κύλισε μπροστά στην πόρτα του υπογείου του σχολείου. Την πόρτα αυτή την άνοιγε μόνο η Διευθύντρια του σχολείου, ή ο επιστάτης, όταν ήθελαν να πάρουν κάτι από μέσα, ή η καθαρίστρια όταν έπρεπε να μπει για να καθαρίσει. Το υπόγειο ήταν γεμάτο καρέκλες, θρανία και βιβλία. Η Αθηνά πήρε την μπάλα και έκανε να φύγει, αλλά …… κάτι άκουσε!  Ένα πνιχτό γελάκι ακούστηκε πίσω από την πόρτα! Και μια λεπτή φωνούλα! Μα ποιος είχε μπει στο υπόγειο και για ποιον λόγο;

Το κοριτσάκι έπιασε το πόμολο και  το γύρισε! Περίεργο! Ποιός είχε αφήσει την πόρτα ξεκλείδωτη;  Μόλις η πόρτα άνοιξε, η Αθηνά έμεινε με το στόμα ανοιχτό με την εικόνα που αντίκρισε! Παντού στο υπόγειο υπήρχαν μολύβια! Πολλά, πάρα πολλά μολύβια, όλων των χρωμάτων, όλων των σχεδίων. Από τα πιο απλά, μέχρι τα πιο περίτεχνα που μπορούσε να βρει κανείς!  Τώρα θα μου πείτε: «Σιγά το περίεργο. Υπόγειο σχολείου ήταν, πολύ φυσικό να έχει μέσα μολύβια»! Ναι, αλλά αυτά τα μολύβια δεν ήταν σαν αυτά που ξέρετε! Ήταν …. ζωντανά! Χοροπηδούσαν πάνω στις μύτες τους, μιλούσαν και γελούσαν, έκαναν βαρελάκια πάνω στα θρανία, σωστό πανηγύρι!

Μόλις τα μολύβια αντιλήφθηκαν την παρουσία της Αθηνάς στην αίθουσα, πάγωσαν! Πως μπήκε ένα παιδί στο υπόγειο χωρίς να το καταλάβουν; Συνήθως άκουγαν τα κλειδιά στην πόρτα όταν ξεκλείδωνε κάποιος και έτρεχαν να κρυφτούν. Τώρα; 

H Αθηνά ξεροκατάπιε, πήρε βαθιά ανάσα και ρώτησε: "Τι κάνετε εδώ;;;;;". Ένα μολύβι κόκκινο με άσπρες καρδούλες πέρασε μπροστά από τα υπόλοιπα. Καθάρισε την φωνή του και είπε με όσο δυνατότερη φωνή μπορούσε: "Γεια σου κοριτσάκι. Κανονικά δεν θα έπρεπε να γίνεται αυτή η κουβέντα, αλλά τώρα πια μας είδες και είναι πολύ αργά. Είμαστε τα μολύβια τα δικά σου και των συμμαθητών σου. Βρισκόμαστε εδώ από την αρχή της σχολικής χρονιάς. Αναγκαστήκαμε να το σκάμε από τις κασετίνες σας γιατί δεν μας αρέσει καθόλου ο τρόπος που μας χρησιμοποιείτε.  Μας δαγκώνετε, μας σπάτε, μας πετάτε κάτω και σπάει η μύτη μας.... Επίσης, έχετε μια μανία και εσείς και οι μαμάδες σας να μας ξύνετε όλη την ώρα, με αποτέλεσμα να μικραίνουμε, να μικραίνουμε και στο τέλος όταν γίνουμε πολύ μικρά να μας πετάτε στα σκουπίδια! Έτσι κι εμείς σκεφτήκαμε να κρυφτούμε στο υπόγειο του σχολείου για να γλυτώσουμε από όλο αυτό!".

Η Αθηνά είχε μείνει άφωνη! Πρώτη φορά έπιανε κουβέντα με ένα ..... μολύβι! "Μα, ξέρεις" του απάντησε, "εμείς οι μαθητές σας χρειαζόμαστε για να μάθουμε να γράφουμε σωστά, να κάνουμε πολλαπλασιασμό, πρόσθεση και αφαίρεση και για να γράφουμε εκθέσεις! Τι θα γίνει αν όλα τα μολύβια το σκάσετε; Δεν θα μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Δεν θα μάθουμε τίποτα..... Θα μείνουμε όλοι αγράμματοι. Και κανένας πια δεν θα μπορεί να γράψει τις σκέψεις του σε ένα φύλλο χαρτί, ούτε να ζωγραφίσει. Τίποτα δεν θα μείνει αποτυπωμένο για να το μάθουν και οι επόμενοι. Τι σόι επανάσταση είναι αυτή, που κοιτάτε μόνο το δικό σας καλό και όχι το καλό όλων των άλλων; Είσαστε πολύ εγωιστές μολυβάκια μου" είπε θυμωμένη η Αθηνά.

Το μολύβι προβληματίστηκε..... Το κοριτσάκι είχε δίκιο..... Τα μολύβια είχαν έναν προορισμό. Να γράφουν..... Να αποτυπώνουν..... Κι ας τα ξύνουν, ας τα πληγώνουν..... Από την άλλη, ήταν όλα τόσο όμορφα όταν ήταν ολοκαίνουργια και αχρησιμοποίητα.....

Τελικά, το μολύβι και η Αθηνά έκαναν μια συμφωνία. Τα μολύβια θα γύριζαν στις κασετίνες των παιδιών, αλλά και τα παιδιά θα ήταν πιο προσεκτικά. Δεν θα τα δάγκωναν τις στιγμές της βαρεμάρας, δεν θα τα έσπαγαν, ούτε θα τους έκοβαν τις γόμες. Δεν θα τα πέταγαν στο πάτωμα, ούτε θα τα πατούσαν. Θα τα χρησιμοποιούσαν όπως ακριβώς τους αξίζει. Θα τα έξυναν όταν χρειαζόταν για να κάνουν ωραία και καθαρά γράμματα και όταν δεν θα τα χρησιμοποιούσαν θα τα έβαζαν στις μολυβοθήκες τους.

Αφού συμφώνησαν, η Αθηνά άνοιξε την πόρτα του υπογείου του σχολείου για να βγει στην αυλή. Η δασκάλα της θα την έψαχνε και θα ανησυχούσε.... Μα ....

«Αθηνά, Αθηνά ξύπνα, η ώρα είναι 7.30 πρέπει να σηκωθείς, θα αργήσεις στο σχολείο» είπε η μαμά και η Αθηνά άνοιξε τα μάτια της και βρέθηκε, όχι στην αυλή του σχολείου αλλά ….. στο κρεβάτι της! Η μαμά της την φώναζε, έπρεπε να ξυπνήσει.......

Μα τι όνειρο κι αυτό!

Αφιερωμένο με όλη μου την αγάπη στην κόρη μου, που χάνει κάθε μέρα κι από ένα μολύβι στο σχολείο της!

Είμαι εδώ!

Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο χαρούμενη σήμερα, που σας γράφω αυτές εδώ τις ταπεινές σειρές! Αφάνταστα! Γιατί; Θα αναρωτηθείτε...... Γιατί αυτό σημαίνει πως μετά την χθεσινή ημέρα, α) έχω επιβιώσει, β) δεν απαγγέλω στίχους για άσπρα και μαύρα κοράκια, άρα δεν με μάζεψαν οι καλοί κύριοι με τις άσπρες μπλούζες, γ) δεν έκανα έγκλημα, άρα βρίσκομαι σπιτάκι μου και μπροστά στην οθόνη του pc! Διότι αγαπητοί μου, όλα έχουν ένα όριο! Αν το ξεπεράσεις αυτό,  ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει στην γωνία! Δεν συνέβη κάτι σοβαρό, μην τρομάζετε, απλά επιστρέψαμε στην καθημερινότητά μας, που κάποιες φορές γίνεται πολύ - πολύ κουραστική!

 

Τι εννοώ;

 

Θα αρχίσω με το κρύο..... Τι ΚΡΥΟ είναι αυτό που φάγαμε;  Εγώ είμαι παιδί του καλοκαιριού! Θέλω λιακάδα και ζέστη. Δώσε μου Αύγουστο με 40 βαθμούς Κελσίου! Να φοράω το τιραντάκι μου, το αντιηλιακό μου και να πίνω το ice tea μου. Αυτό το να ξυπνάω το πρωί και να τουρτουρίζω, να πρέπει να φορέσω τρεις - τέσσερις στρώσεις ρούχα για να βγω έξω και να παίρνω αγκαλιά το καλοριφέρ (ουπς, με τσακώσατε, ναι το ανάβουμε!!!), δεν το αντέχω!  Θέλω τουλάχιστον 25 βαθμούς, οτιδήποτε λιγότερο, είναι απλά ....... κρύο!

------------------------------

Γκρίνια και απλήρωτοι λογαριασμοί: Αυτά τα δυο συνδέονται. Είναι μια σχέση μίσους - πάθους. Οι πελάτες δεν πληρώνουν το boss, αυτός δεν πληρώνει εμάς, εμείς δεν πληρώνουμε τίποτα και όλοι μαζί γκρινιάζουμε σε όποιον βρούμε εύκαιρο! Το κακό είναι πως το boss δεν γκρινιάζει σε αυτούς που δεν τον πληρώνουν, ουρλιάζει με την πρώτη ευκαιρία σε εμάς, κλωτσάει πόρτες και άλλα τέτοια χαριτωμένα! Τι ωραία που περνάμε!
----------------------------

Κίνηση στους δρόμους: Οχι πες μου τώρα. Απάντησέ μου με το χέρι στην καρδιά! Τι πιθανότητες έχεις να ξεκινήσεις Τριτη πρωί στις 8.15 από την Καισαριανή και να είσαι στις 8.17 στον Χολαργό; Γίνεται; Πες μου, γίνεται; Ε ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ! Σου το λέω εγώ που κάνω αυτή τη διαδρομή τα τελευταία 15 χρόνια! Άδικα προσπαθείς να κατέβεις την Κατεχάκη, με το να κάνεις σφήνες, να αλλάζεις λωρίδες κυκλοφορίας χωρίς φλας, και να προσπαθείς απεγνωσμένα να περάσεις μπροστά από άλλα 3.000 αυτοκίνητα !  Με το να τα κάνεις όλα αυτά, το μόνο που κατορθώνεις, είναι να γίνονται οι 3 λωρίδες 5 και τα αυτοκίνητα να ακινητοποιούνται!  Αν θέλεις την Κατεχάκη άδεια, να ξεκινάς από το σπίτι σου στις 7.00 το πρωί και όχι στις 8.15.

Αλήθεια τώρα, αισθάνεσαι πολύ έξυπνος όταν προσπερνάς αδιάφορα τα 20 σταματημένα αυτοκίνητα στο φανάρι και ωραία - ωραία μπαίνεις μπροστά από όλους γράφοντάς μας εκεί που δεν μπορώ να πω γιατί το blog είναι οικογενειακό;  Είσαι πολύ τυχερός, γιατί δεν βρέθηκε ακόμα μπροστά σου ο απλήρωτος υπάλληλος που δεν κοιμήθηκε καλά και δεν έχει ακόμα πιει καφέ και θα του το κάνεις αυτό. Οταν βρεθεί, θα φας τόσο ξύλο που θα το θυμάσαι για πάντα! Και μάλιστα όλοι οι άλλοι οδηγοί θα χειροκροτάνε και θα κουνάμε σημαιάκια. Επίσης έχω μια απορία: δεν σε έχουν πιάσει ούτε στο ελάχιστο όλες οι κατάρες που έχεις φάει; Γιατί, πίστεψέ με, έχεις φάει πολλές!

Κάνε μου μια χάρη και μην παρκάρεις πάνω στην διάβαση, ακριβώς κάτω από το φανάρι! Πίστεψέ με, η ασφάλεια των πεζών που θέλουν να διασχίσουν τον δρόμο, είναι πολύ πιο σημαντική από το οτι εσύ θέλεις τσιγάρα από το περίπτερο ή καφέ από τον "Γρηγόρη". Στην ανάγκη βρε παιδί μου, παρκάρισε ένα τετράγωνο πιο κάτω και περπάτησε! Τι φοβάσαι, μην λιώσεις τα παπούτσια σου; Αν θέλεις να παρκάρεις έξω από το καφενείο, πούλα το τζιπ, πάρε γάιδαρο και πήγαινε στο καφενείο του χωριού του παπού σου! Καλό και σε εσένα και στον υπόλοιπο κόσμο θα κάνεις!

Κι εσύ κυρία που χθες το απόγευμα οδηγούσες στην περιοχή Παπάγου κοντά στην Αγία Σκέπη και είχες μαζί σου ένα αγοράκι περίπου 5 χρονών, χωρίς κάθισμα ούτε καν απλή ζώνη, δεν θα σου πω τίποτα. Μόνο θα σου ευχηθώ να σε προστατεύει και εσένα και το παιδάκι η Παναγία και να μην φτάσεις ΠΟΤΕ στο σημείο να πεις "αχ, αν του φορούσα την ζώνη........., αχ να γυρνούσε ο χρόνος πίσω.....". Να μην φτάσεις ποτέ στο σημείο να θυμηθείς την άγνωστη τρελή  που σου είπε στο φανάρι "Είναι πολύ επικίνδυνο να έχετε το παιδί έτσι στο αυτοκίνητο" και εσύ της απάντησες "κουμάντο στα δικά σου παιδιά"!

Καλό σας βράδυ


 

 

 

2013 .... αφιερωμένο στους εργοδότες !!!!! (χε χε χε)

ΚΟΥ-ΚΟΥ!

Σας έλειψα; Ε τώρα που τελείωσαν οι γιορτές, τα σούρτα-φέρτα από εδώ κι από εκεί, τα κάλαντα, οι προετοιμασίες ΚΑΙ τα μελομακάρονα, επέστρεψα!

Και μιας και είναι η αρχή του χρόνου έχω να σας ενημερώσω για τα εξής (όχι δεν πήρα την απόφαση να κάνω δίαιτα !!!):

Για τους ρομαντικούς κι ερωτευμένους, φέτος 14 Φεβρουαρίου πέφτει Πέμπτη !

Για τους καλοφαγάδες η Τσικνοπέμπτη, εκτός από .... Πέμπτη πέφτει και 7 Μαρτίου.

Για όσους θέλουν να πετάξουν χαρταετό η Καθαρά Δευτέρα πέφτει 18 Μαρτίου

Για τους πλακατζήδες, Πρωταπριλιά πέφτει Δευτέρα.

Για τους επαναστάτες και τους απεργούς, Πρωτομαγιά πέφτει Μεγάλη Τετάρτη.

Και ...... για τους εργαζόμενους με μεγάλη χαρά αναφέρω:

Καθαρά Δευτέρα: 18 Μαρτίου όπως είπαμε και ..... μετά από μια εβδομάδα.....

.... 25η Μαρτίου (ταραταταααααααααα): Δευτέρα (τσίμπα άλλο ένα τριημεράκι !!!)

Μεγάλη Παρασκευή (για όσους κάθονται, ας με συγχωρήσουν οι εργαζόμενοι σε καταστήματα: 3 Μαϊου)

ΕΡΓΑΤΙΚΗ Πρωτομαγιά: Μεγάλη Τετάρτη

Το Άγιον Πάσχα: 5 Μαϊου

Δευτέρα του Πάσχα: 6 Μαϊου

Για όσους .... κάνουν πνευματική εργασία, του Αγίου Πνεύματος: 24 Ιουνίου

Δεκαπενταύγουστο: Πέμπτη

28η Οκτωβρίου: Δευτέρα

Χριστούγεννα: Τετάρτη

Δεύτερη μέρα Χριστουγέννων: Πέμπτη (κολλά και μια αδειούλα την Παρασκευή και φέεεετααααα!!!)

Πρωτοχρονιά: Τετάρτη

Ααααααχχχχχχχχχχχχχχχχχ το ευχαριστήθηκα!!!!


Και για όσους ενδιαφέρονται τα γενέθλιά μου είναι στις 10 Μαϊου  (χαχαχχαχ) ημέρα Παρασκευή !

Αντε και καλή χρονιααααααααααααααα !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!






 

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ με άλλο ένα βραβείο !!!!!

Καλή Χρονιά αγαπημένα μου φιλαράκια. Σας εύχομαι ο νεογέννητος χρόνος να φέρει μαζί του, υγεία για όλους, ευτυχία, οικογενειακές στιγμές, συντροφικότητα, γαλήνη, αξιοπρέπεια, ξεκούραση, έμπνευση, δημιουργία και αισιοδοξία.

Μετά το τρέξιμο και το ξεσάλωμα των ημερών, σήμερα 2 Ιανουαρίου, ήρθα στο γραφείο και μιας και δεν έχει δουλειά, χαζεύω στην blogoγειτονιά. Και είδα πως πήρα άλλο ένα βραβείο! Και τι βραβείο, oscar παρακαλώ! 

Μου το έδωσε η Γεωργία του  4 seasons, για την ανάρτησή μου "ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΠΡΙΝ ΚΑΠΟΙΑ ΧΡΟΝΙΑ".  Ευχαριστώ πολύ κοριτσάκι !

Η Γεωργία είναι ένα πολύ γλυκό παιδί, που θα ήθελε ένα μαγικό ραβδάκι και με ένα "τσαφ", να γινόταν ο κόσμος μας τέλειος! Δυστυχώς νεράιδες δεν υπάρχουν και ο κόσμος ποτέ δεν θα γίνει τέλειος. Ας προσπαθήσουμε όλοι μαζί όμως να τον κάνουμε λίιιιιιιιγο καλύτερο!

-----------------------

Σήμερα που βρήκα χρόνο, αποφάσισα να ξεστολίσω και το blog αλλά δεν μου πήγαινε η καρδιά να αφαιρέσω όλα μαζί τα Χριστουγεννιάτικα! Έτσι έβγαλα μόνο τα baner των διαγωνισμών, αλλά άφησα τα φωτάκια τα οποία θα αφαιρέσω μετά τα Θεοφάνεια! Πέρασαν κι αυτές οι γιορτές! Τώρα περιμένουμε απόκριες και Καθαρά Δευτέρα! Βιάζομαι λίγο εεε;;;

  

Image creator's user name: "Carlos Porto" - view portfolio
Image courtesy of [image creator name] / FreeDigitalPhotos.net

ΝΙΑΟΥ !!!