Καιρό είχα να σας προτείνω παραμύθι για να διαβάσετε αγκαλίτσα με τα παιδάκια σας.
Η αλήθεια είναι πως τώρα δεν τους διαβάζω κάθε βράδυ πια, αφού πολλές φορές ξαπλώνουν και μετά τον μαξιλαροπόλεμο, τα χαχανιτά και τα πειράγματα, παίρνει ο καθένας τους ένα βιβλίο και διαβάζουν μόνα τους, ή …. διαβάζει ο ένας στον άλλον !!!
Χθες όμως, ήταν η σειρά μου! Αφού ήπιαν γάλα, έπλυναν δόντια, φόρεσαν πιζάμες και εγώ πάτησα το κουμπάκι «of» για τις δουλειές, κάθισα στον καναπέ με το βελονάκι και το κουβαράκι μου και προσπαθούσα να καταλάβω μια πλέξη για ένα μοτίφ.
Μετά από λίγα λεπτά …. ταπ ταπ ταπ …. ακούω βήματα από ξυπόλητες πατούσες στα πλακάκια ! «Μαμααααααααααααα…….. θα μας διαβάσεις εσύ σήμερα;». Τι να έκανα; Να έλεγα όχι; Άφησα στην άκρη το βελονάκι και πήγα στο δωμάτιό τους.
«Έχετε διαλέξει τι θα διαβάσουμε;»
«Ναιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι»
Και είχαν επιλέξει αυτό:
Οι άνθρωποι εδώ,
δεν γνωρίζουν
τι σημαίνει ευτυχία.....
Έχω εγώ
Πάω να φέρω!
Όλοι βρέθηκαν
να κάθονται
γύρω από το τραπέζι...
Και τότε,
άνοιξαν διάπλατα
τις πόρτες των σπιτιών τους....
Σας ευχαριστούμε....
Αχ η «Πετρόσουπα»…. Όταν διαβάζω ένα τέτοιο βιβλίο, πραγματικά απορώ πως μεγαλώσαμε τόσες γενιές με τον κακό λύκο που είχε καταβροχθίσει ότι έβρισκε μπροστά του. Κοκκινοσκουφίτσα, γιαγιά, γουρουνάκια, κατσικάκια (άλλο αν πάντα κατέληγε στον πάτο του ποταμού με τη κοιλιά γεμάτη πέτρες, ή με τσουρουφλισμένη ουρά….).
Δεν λέω, είχαμε κι εμείς και ωραία παραμύθια, αλλά πολλά από αυτά ήταν αρκετά τρομακτικά τώρα που το σκέφτομαι. Μάγισσες και δράκοι που τρέφονταν με ανθρώπινο κρέας, (Χάνσελ και Γκρέτελ, Ο Τζακ και η φασολιά), παιδιά που τα εγκατέλειπαν οι γονείς τους στο δάσος (Κοντορεβυθούλης)…. Θυμάμαι ένα βράδυ, πρέπει να ήμουν 4 – 5 χρονών, είχα ξυπνήσει τσιρίζοντας γιατί είχα δει στον ύπνο μου την κακιά μάγισσα από την Χιονάτη. Και πάντα είχα την απορία, πως δεν ξυπνάει ο κακός λύκος από τον πόνο, όταν του ράβουν την κοιλιά με την βελόνα και την κλωστή η μαμά κατσίκα με τα 7 κατσικάκια!!! Επίσης, πάντα έκλαιγα όταν στο τέλος το κοριτσάκι με τα σπίρτα πέθαινε, όσο και αν προσπαθούσα να σκεφτώ πως τώρα πια είναι κοντά στην γιαγιά του.
Χαίρομαι που τώρα πια τα βιβλία μαθαίνουν στα παιδιά πως πρέπει να ξεπερνούν τους φόβους τους. Να προσπαθούν, να ελπίζουν, να προχωρούν. Να κάνουν το καλό, για να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι και όχι γιατί αν δεν υπακούσουν θα καταλήξουν στην κοιλιά του πεινασμένου λύκου. Να προσφέρουν, για να ζήσουν την χαρά της προσφοράς και όχι γιατί αν δεν δώσουν, δεν θα πάρουν.
Τι να κάνω….. είμαι μια ρομαντική μαμά,
που θέλω τα παιδιά μου
να ζήσουν σε έναν κόσμο
γεμάτο ανθρωπιά, ελπίδα και χωρίς φόβο.
που θέλω τα παιδιά μου
να ζήσουν σε έναν κόσμο
γεμάτο ανθρωπιά, ελπίδα και χωρίς φόβο.
Σας φιλώ